Aïda Kazarian

For forty years, Aïda Kazarian has been building a painted work which manifests itself in paintings, some of which are in gold leaf, books, interventions in three-dimensional space in the form of painted rolls of various lengths.

Most of the time, his work is produced directly with her body: her fingers, without brush or tools. Her painting extends an ancient tradition; that of carpets. She retains from this experience the idea of repetition, and her writing, which follows the boustrophedon movement adopted by weavers. Both her parents were restorers of oriental rugs.

After studying at the Academy of Fine Arts in Brussels, where she taught, she began a career which led her to exhibit both in Europe and in North America.
Little by little, her way of painting is imposed, with her fingers, allowing herself to be permeated by the thousand-year-old tradition observed in the family workshop. Since the early 1990s, she regularly exhibits her abstract work. For ten years, we have observed a new direction in her work, which questions more and more methodically the Armenian memory that she carries within her.

 

Click here to visit her website.

 

Sinds veertig jaar bouwt Aïda Kazarian aan een geschilderd werk dat zich uit in schilderijen, waarvan sommige in bladgoud, boeken, interventies in de driedimensionale ruimte in de vorm van geschilderde rollen van verschillende lengte.

Meestal wordt het werk rechtstreeks met haar lichaam gemaakt: haar vingers, zonder penseel of gereedschap. Haar schilderkunst is een voortzetting van een oude traditie; die van de tapijten. Van deze ervaring heeft zij het idee van herhaling overgehouden, en haar schriftuur volgt de boustrophedonbeweging die door de wevers wordt toegepast. Haar beide ouders waren restaurateurs van oosterse tapijten.

Na haar studie aan de Academie voor Schone Kunsten in Brussel, waar ze les gaf, begon ze een carrière die haar ertoe bracht zowel in Europa als in Noord-Amerika te exposeren.
Beetje bij beetje wordt haar manier van schilderen opgelegd, met haar vingers, waarbij ze zich laat doordringen van de duizendjarige traditie die in het familieatelier wordt waargenomen. Sinds het begin van de jaren negentig stelt zij regelmatig haar abstracte werk tentoon. Sinds tien jaar zien we een nieuwe richting in haar werk, dat meer en meer methodisch de Armeense herinnering die zij in zich draagt in vraag stelt.